donderdag 17 januari 2013
Muziekblog
UPDATE: Mijn blog met IJslandse muziek verzameld, nu alles in het Engels:
BARA ISLENSKT
CHECK IT OUT!
xx
Eva
vrijdag 2 december 2011
Hengilás
Vrijdag 2 december 2011 - 00:10
Sigur Rós - INNI op Canvas
Deze muziekfilm van één van mijn, tochwel, favoriete muziekgroepen heeft toch iets bij me los gebracht. Ik kreeg het gevoel dat ik IJsland nog niet fatsoenlijk had afgesloten, de tijd nemen om mijn jaar te overlopen en te beseffen wat voor een grote betekenis IJsland voor mij gekregen heeft. Ik herinner me nog goed de keren dat ik 's avonds in bed naar de Engelenstem van Jón Þór luisterde. Zo magisch en ik dacht, on-mo-ge-lijk om zo'n vreemd 'gebrabbel' ooit een betekenis te kunnen geven. Wat ben ik nu in mijn nopjes dat ik zo'n prachtige taal toch min of meer onder de knie gekregen heb.
Zoals de titel (ook een lied van Jónsi) van mijn blogbericht vermeldt (Hengilás= hangslot) wil ik mijn blog definitief afsluiten met een kleine terugblik op mijn jaar (Ook mede door het enthousiasme van trouwe bloglezers Loes).
Ik kan op zoveel verschillende aspecten terugblikken, dat ik niet precies weet waar te beginnen. Ik kan wel met zekerheid zeggen dat 2010-2011 de periode is geweest waarin voor mij persoonlijk (in mijn jonge leven) zich de meeste veranderingen ooit hebben voorgedaan. Het viel me op dat ik van de ene situatie naar de andere geslingerd ben en vaak zelf niet eens goed door had wat er rondom mij gebeurde. Soms fantaseer ik erover hoe het geweest zou zijn als ik tussenin niet tweemaal naar huis gekomen was om afscheid te nemen van mijn dierbare moeke en opa. Als de impact van terug naar België komen dan nog heviger geweest zou zijn en of dit dan een negatief of positief gevolg zou gehad hebben. Maar ik blijf erbij dat ik de keuze die ik maakte nooit zal betreuren.
Om te beginnen mijn thuiskomst.Deze verliep eigenlijk bijzonder goed. Ik werd fijn ontvangen met spandoeken en bordjes. 'Velkomin heim Eva'. Er zijn wel even wat traantjes gevloed samen met mijn vriendinnen op de luchthaven, maar na even leek het precies of ik nooit was weggeweest. Dit heeft er sowieso wel mee te maken dat ik in april ben teruggekomen voor de begrafenis van opa. Thuis komen deed zo'n goed, iedereen eens goed vastpakken, maar vooral: beseffen hoe graag ik thuis ben. Hoe gelukkig ik mezelf mag prezen voor zoveel, alleen al dat ik zo'n uitgelezen kans kreeg om dit te doen. Beseffen hoe graag ik mijn ouders zie, waar ik naar op kijk en al mijn andere dierbaren rondom mij. De eerste weken, maanden heb ik het ontzettend druk gehad met vanalles en nog wat. Dingen doen die ik zo miste waarvan ik het niet eens besefte. Na een maandje terug in België te zijn, leek alsof IJsland nooit geweest was, plots zo'n grote droom waarvan ik me alles nog kan herinneren.
Ik heb zo'n verschillend, prachtig volk leren kennen. Eigenlijk mensen met heel andere principes en gedachtegangen dan ons. Ze worden wel als koud omschreven en dat is deels waar, vooral bij oppervlakkige ontmoetingen ze zijn geen helden in het ijs breken. Op zo'n momenten mis je de vlotte babbel tussen pot en pint, maar des te meer zijn ze zo oprecht en warm als je ze leert kennen, wat een opdracht op zich is. Ik voel dat ik vrienden voor het leven maakte en daarvoor hoef ik ze heus niet elke week te spreken. Ze geven allemaal zoveel om je en zullen er alles aan doen om te voorkomen dat je je niet goed voelt. Iedereen heeft ook een grote reiskriebel te pakken, omdat ze zo'n drang voelen hun dierbare eiland te verlaten om andere dingen te ontdekken. Ik kan erover meespreken, hoe graag ik er ook was, na een tijd merk je echt dat je opgesloten zit op een eiland en het niet zomaar voor de hand liggend is dat je even met een tram, trein, auto of vliegtuig er even tussenuit gaat.
Mijn zus heeft gedurende het hele jaar overdreven hard gewerkt, ze had twee jobjes en ze was meer aan het werk dan dat ze voor school bezig was. Uiteindelijk heeft ze een Eurotrip gedaan waaraan ze al haar geld besteedde. Ze is me ook even komen bezoeken en Guðbjörg is voor een weekje gekomen deze zomer. Grappig vond ik wanneer ik Guðbjörg van de trein kwam halen ze zo verbaasd was over het feit dat de achterwijken waarop je uitkijkt als je in een trein zit zo 'vuil' waren, zoiets onderkomen zou je in IJsland écht niet terug vinden tenzij bij de havens. Viktoria wil ook dolgraag komen!
Eén van de dingen die ik écht mis is zeker de natuur. Tijdens mijn roadtrip het juiste muziekje op en gewoon wegdwalen, zo'n bovennatuurlijke landschappen, zoiets is écht maar dan ook écht onbeschrijflijk en ik kan alleen maar zeggen: ga er zelf heen om het te ontdekken. Als alles bedekt is met een mooie laag witte sneeuw is het zelfs nog prachtiger in mijn ogen.
Door Inni van Sigur Rós besefte ik weer even wat voor een speciale plaats IJsland in mijn hart gekregen heeft. Vanaf nu is IJsland een kenmerk van me geworden wat nooit meer weg te schrappen is.
Takk fyrir mig Ísland, ég elska þig.
Sigur Rós - INNI op Canvas
Deze muziekfilm van één van mijn, tochwel, favoriete muziekgroepen heeft toch iets bij me los gebracht. Ik kreeg het gevoel dat ik IJsland nog niet fatsoenlijk had afgesloten, de tijd nemen om mijn jaar te overlopen en te beseffen wat voor een grote betekenis IJsland voor mij gekregen heeft. Ik herinner me nog goed de keren dat ik 's avonds in bed naar de Engelenstem van Jón Þór luisterde. Zo magisch en ik dacht, on-mo-ge-lijk om zo'n vreemd 'gebrabbel' ooit een betekenis te kunnen geven. Wat ben ik nu in mijn nopjes dat ik zo'n prachtige taal toch min of meer onder de knie gekregen heb.
Zoals de titel (ook een lied van Jónsi) van mijn blogbericht vermeldt (Hengilás= hangslot) wil ik mijn blog definitief afsluiten met een kleine terugblik op mijn jaar (Ook mede door het enthousiasme van trouwe bloglezers Loes).
Ik kan op zoveel verschillende aspecten terugblikken, dat ik niet precies weet waar te beginnen. Ik kan wel met zekerheid zeggen dat 2010-2011 de periode is geweest waarin voor mij persoonlijk (in mijn jonge leven) zich de meeste veranderingen ooit hebben voorgedaan. Het viel me op dat ik van de ene situatie naar de andere geslingerd ben en vaak zelf niet eens goed door had wat er rondom mij gebeurde. Soms fantaseer ik erover hoe het geweest zou zijn als ik tussenin niet tweemaal naar huis gekomen was om afscheid te nemen van mijn dierbare moeke en opa. Als de impact van terug naar België komen dan nog heviger geweest zou zijn en of dit dan een negatief of positief gevolg zou gehad hebben. Maar ik blijf erbij dat ik de keuze die ik maakte nooit zal betreuren.
Om te beginnen mijn thuiskomst.Deze verliep eigenlijk bijzonder goed. Ik werd fijn ontvangen met spandoeken en bordjes. 'Velkomin heim Eva'. Er zijn wel even wat traantjes gevloed samen met mijn vriendinnen op de luchthaven, maar na even leek het precies of ik nooit was weggeweest. Dit heeft er sowieso wel mee te maken dat ik in april ben teruggekomen voor de begrafenis van opa. Thuis komen deed zo'n goed, iedereen eens goed vastpakken, maar vooral: beseffen hoe graag ik thuis ben. Hoe gelukkig ik mezelf mag prezen voor zoveel, alleen al dat ik zo'n uitgelezen kans kreeg om dit te doen. Beseffen hoe graag ik mijn ouders zie, waar ik naar op kijk en al mijn andere dierbaren rondom mij. De eerste weken, maanden heb ik het ontzettend druk gehad met vanalles en nog wat. Dingen doen die ik zo miste waarvan ik het niet eens besefte. Na een maandje terug in België te zijn, leek alsof IJsland nooit geweest was, plots zo'n grote droom waarvan ik me alles nog kan herinneren.
Ik heb zo'n verschillend, prachtig volk leren kennen. Eigenlijk mensen met heel andere principes en gedachtegangen dan ons. Ze worden wel als koud omschreven en dat is deels waar, vooral bij oppervlakkige ontmoetingen ze zijn geen helden in het ijs breken. Op zo'n momenten mis je de vlotte babbel tussen pot en pint, maar des te meer zijn ze zo oprecht en warm als je ze leert kennen, wat een opdracht op zich is. Ik voel dat ik vrienden voor het leven maakte en daarvoor hoef ik ze heus niet elke week te spreken. Ze geven allemaal zoveel om je en zullen er alles aan doen om te voorkomen dat je je niet goed voelt. Iedereen heeft ook een grote reiskriebel te pakken, omdat ze zo'n drang voelen hun dierbare eiland te verlaten om andere dingen te ontdekken. Ik kan erover meespreken, hoe graag ik er ook was, na een tijd merk je echt dat je opgesloten zit op een eiland en het niet zomaar voor de hand liggend is dat je even met een tram, trein, auto of vliegtuig er even tussenuit gaat.
Mijn zus heeft gedurende het hele jaar overdreven hard gewerkt, ze had twee jobjes en ze was meer aan het werk dan dat ze voor school bezig was. Uiteindelijk heeft ze een Eurotrip gedaan waaraan ze al haar geld besteedde. Ze is me ook even komen bezoeken en Guðbjörg is voor een weekje gekomen deze zomer. Grappig vond ik wanneer ik Guðbjörg van de trein kwam halen ze zo verbaasd was over het feit dat de achterwijken waarop je uitkijkt als je in een trein zit zo 'vuil' waren, zoiets onderkomen zou je in IJsland écht niet terug vinden tenzij bij de havens. Viktoria wil ook dolgraag komen!
Eén van de dingen die ik écht mis is zeker de natuur. Tijdens mijn roadtrip het juiste muziekje op en gewoon wegdwalen, zo'n bovennatuurlijke landschappen, zoiets is écht maar dan ook écht onbeschrijflijk en ik kan alleen maar zeggen: ga er zelf heen om het te ontdekken. Als alles bedekt is met een mooie laag witte sneeuw is het zelfs nog prachtiger in mijn ogen.
Door Inni van Sigur Rós besefte ik weer even wat voor een speciale plaats IJsland in mijn hart gekregen heeft. Vanaf nu is IJsland een kenmerk van me geworden wat nooit meer weg te schrappen is.
Takk fyrir mig Ísland, ég elska þig.
Abonneren op:
Posts (Atom)